Prawidłowy dobór i montaż czujek pożarowych w systemach sygnalizacji pożarowej (SSP)

Z punktu widzenia ochrony przeciwpożarowej system zabezpieczenia przeciwpożarowego obiektu można ograniczyć do zastosowania prostych urządzeń przeciwpożarowych czy gaśnic. Może zajść jednak konieczność wdrożenia bardziej rozbudowanego układu integrującego wiele urządzeń, takich jak systemy sygnalizacji pożarowej, dźwiękowe ostrzegawcze, oddymiania czy zapobiegania zadymieniu oraz stałe urządzenia gaśnicze.

Czujki pożarowe w systemach zabezpieczeń

Aby zagwarantować odpowiednie funkcjonowanie systemów zabezpieczeń, należy uwzględnić zadania, które powinny być spełnione przez urządzenia sygnalizacji pożarowej. Dobierając system sygnalizacji pożarowej, wariant alarmowania oraz czujki pożarowe, trzeba uwzględnić możliwe scenariusze rozwoju pożaru w początkowej jego fazie, wysokość pomieszczeń czy warunki otoczenia panujące w zabezpieczanym pomieszczeniu.
W artykule przedstawione zostaną zasady doboru czujek pożarowych ze względu na ich rozplanowanie oraz różnorodne warunki panujące w chronionych pomieszczeniach. Omówione zostaną także najczęściej popełniane błędy oraz ich wpływ na skuteczność działania systemów sygnalizacji pożaru.

Dobór czujek pożarowych - przepisy ppoż.

Konieczność stosowania systemów sygnalizacji pożarowej w Polsce dla wybranych obiektów budowlanych wynika z Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (DzU nr 109, poz. 719 z późn. zmianami). Wymieniono w niej 21 obiektów (głównie użyteczności publicznej), m.in.: handlowe lub wystawowe o określonej powierzchni strefy pożarowej (jednokondygnacyjne – 5000 m², wielokondygnacyjne – 2500 m²), teatry, kina, budynki do celów gastronomicznych, sale widowiskowe i sportowe o określonej liczbie miejsc, szpitale, domy pomocy społecznej o odpowiedniej liczbie łóżek, budynki mieszkalne i inne. Lista nie obejmuje obiektów przemysłowych – o ich zabezpieczeniu przeciwpożarowym decydują wymagania firm ubezpieczeniowych.

• Czytaj też: Instalacja przeciwpożarowa. Projektowanie instalacji przeciwpożarowej, dobór właściwych sygnalizatorów

Wymagania dla projektowanych instalacji zazwyczaj precyzują normy. W Polsce określa je specyfikacja techniczna z 2006 r. PKN-CEN/TS 54-14 „Systemy sygnalizacji pożarowej. Część 14: Wytyczne planowania, projektowania, instalowania, odbioru, eksploatacji i konserwacji”. Kraje Unii Europejskiej jeszcze nie dysponują normą europejską w tym zakresie (jest na etapie konsultacji). W przypadku montowania czujek w przestrzeniach zagrożonych wybuchem, należy pamiętać, że muszą mieć certyfikat zgodności z normami zharmonizowanymi z dyrektywą ATEX.

Rodzaj i charakterystyka techniczna czujek

Ze względu na parametr wykorzystywany do sygnalizacji pożarowej czujki dzielimy na czujki ciepła, dymu, płomieni i gazu.
Czujka ciepła jest czuła na niestandardową temperaturę i/lub szybkość jej narastania i różnice. Kontroluje temperaturę w chronionym pomieszczeniu, reagując na jej wzrost. Powstała w wyniku procesu spalania materiału energia cieplna drogą konwekcji przenosi się od ogniska pożaru do czujki.
Wyróżniamy dwa podstawowe rodzaje czujek ciepła:

• nadmiarową – wyzwalającą sygnał alarmu pożarowego, kiedy temperatura otoczenia przekroczy wartość progową (ustaloną w zależności od typowych warunków panujących w chronionym pomieszczeniu) i utrzyma się na tym poziomie przez określony czas;

• różniczkową – wyzwalającą alarm pożarowy, gdy szybkość zmian temperatury w czasie przekracza określoną wartość przez odpowiednio długi czas.

Czujek nadmiarowych i różniczkowych nie wolno stosować w miejscach, w których przekraczane są parametry określone przez producenta (temperatura pracy, wilgotność, ruch powietrza itp.), występuje niebezpieczna chemicznie atmosfera oraz mokry pył. Urządzeń detekcyjnych nie montuje się również tam, gdzie temperatura otoczenia zmienia się w granicach progu różniczkowego czujki oraz występuje silny ruch powietrza o zmiennych kierunkach. Elementem detekcyjnym w czujkach ciepła jest termistor (element półprzewodnikowy), którego rezystancja zależy od temperatury. Najczęściej pracuje on w układzie mostkowym (rys.), gdzie przez komparator porównywane są napięcia wyjściowe z układu.

• Czytaj też: Zabezpieczenia ppoż. w placówkach opieki zdrowotnej

Innymi rozwiązaniami są liniowe czujki ciepła z zastosowaniem techniki kabli termoczułych (sensorycznych) czy światłowodu. Czujki dymu są najczęściej stosowanymi elementami liniowymi w systemach sygnalizacji pożarowej. Wynika to przede wszystkim z faktu, że w większości pożarów podstawowym parametrem jest dym, a wzrost innych wskaźników pożarowych następuje w późniejszej fazie rozwoju. Urządzenia te są czułe na stałe lub ciekłe produkty spalania i/lub pirolizy. Podzielono je, uwzględniając zjawiska wykorzystywane w detekcji, na:

• jonizacyjne – czułe na produkty spalania wpływające na prąd jonizacji płynący przez jej komorę jonizacyjną. Zasada ich działania oparta jest na zjawiskach zachodzących w komorach. Urządzenia składają się z co najmniej jednej komory jonizacyjnej (zwanej roboczą pomiarową lub zewnętrzną) z dostępem powietrza, jednego lub więcej izotopowych źródeł promieniowania do wytwarzania określonej koncentracji jonów i układu elektrycznego do alarmowania. Pojawienie się w komorze cząsteczek dymu powoduje zakłócenia w przepływie prądu jonowego. Zjawisko to polega na wychwyceniu elektronów przez cząstki dymu, co bezpośrednio wpływa na zmniejszenie natężenia prądu jonizacji. Po przekroczeniu określonej jego wartości następuje reakcja czujki. Na wartość prądu jonizacji, oprócz czynników wewnętrznych, mają wpływ również zewnętrzne, takie jak: zmiany ciśnienia atmosferycznego, temperatury, wilgotności, oraz ruchy powietrza. Większość powodowanych przez nie zakłóceń ograniczono poprzez zastosowanie dwukomorowego układu detekcyjnego;
• optyczne (fotoelektryczne) – czułe na produkty spalania zdolnewpłynąć na pochłanianie lub rozpraszanie promieniowania w podczerwonym, widzialnym i/lub nadfioletowym zakresie widma elektromagnetycznego. Zasada jej działania oparta jest na wykorzystaniu zjawiska absorpcji (pochłaniania) i dyspersji (rozpraszania) światła. Podstawowym elementem tych czujek jest fotoelement, odbierający światło z emitera. Wysyłane światło napotyka drobne cząsteczki dymu, co powoduje, że promień świetlny ulega rozpraszaniu, odbiciu, załamaniu czy pochłanianiu. Mierząc np. stopień pochłaniania światła, można określić gęstość dymu. Należy tu zwrócić uwagę na aspekt wykrywanego dymu, a w szczególności jego koloru;

• na światło pochłonięte – wykorzystuje zjawisko pochłaniania światła, czyli modpacji strumienia promieniowania przez cząstki dymu, którego część nie dociera do odbiornika. Tym samym następuje zmniejszenie energii promieniowania docierającego do nadajnika, co wykrywane jest przez układ alarmowy czujki.

Do najbardziej czułych urządzeń wykrywających dym należy zaliczyć systemy zasysające. Ogólna zasada ich działania oparta jest na zasysaniu powietrza z chronionej kubatury, a tym samym analiza jego składu przez element detekcyjny (w prostych rozwiązaniach – czujkę dymu). Po przekroczeniu określonego progu zadziałania czujki następuje w centralce uruchomienie sygnalizacji optycznej i dźwiękowej. Większe czułości elementów detekcyjnych uzyskiwane są w układach ssących wykorzystujących technikę laserową. System może mieć kilka programowalnych progów alarmowych, obejmujących poziom zadymienia w granicach od 0,005 do 20%/m.

Czujka płomienia reaguje na promieniowanie (podczerwone i ultrafioletowe lub wielobarwowe) emitowane przez płomień – najbardziej widoczną postać spalania materiałów palnych. Urządzenie działa na zasadzie selekcji częstotliwości migotania płomienia. Światło migoczące pada poprzez szerokokątny układ optyczny na fotoelement, gdzie zostaje przetworzone na sygnał elektryczny o częstotliwości migotania płomienia (3–20 Hz). Ciało podlegające spalaniu płomieniowemu wysyła promieniowanie elektromagnetyczne o określonym rozkładzie spektralnym. Najczęściej spotykanymi na rynku czujkami płomienia są te, wykorzystujące promieniowanie elektromagnetyczne z zakresu długości fal podczerwieni i ultrafioletu.

Przy instalowaniu czujek płomienia należy wykluczyć wpływ sytuacji ubocznych symulujących zjawiska zachodzące przy pożarze. W związku z tym elementy detekcyjne nie powinny być instalowane w pomieszczeniach narażonych np. na modulowane przez poruszające się drzewa światło słoneczne, promieniowanie ultrafioletowe wytwarzane w trakcie spawania łukowego czy pojawienie się płomienia wykorzystywanego w zabezpieczanym procesie technologicznym. Przeszkody te można ograniczyć dzięki np. specjalnym osłonom i odpowiedniemu dobraniu parametrów układu dyskryminacji niepożądanych częstotliwości, a nawet wyłączaniu czujek w trakcie prowadzenia prac remontowych. Przy bardziej wymagających procesach należy stosować wielobarwowe czujki płomienia (nawet trójbarwowe).
Coraz częściej w systemach zabezpieczeń stosowane są tzw. czujki wielodetektorowe. Ich konstrukcja oparta jest na czujkach ciepła i dymu, płomienia i dymu oraz tlenku węgla i dymu. Każdorazowo czujką dymu jest wersja optyczna rozproszeniowa na podczerwień.

• Czytaj też: Czy polskie przepisy ppoż. odpowiadają na wyzwania nowoczesnego budownictwa? WIDEO

Kryteria wyboru czujki pożarowej

Do podstawowych kryteriów wyboru czujki pożarowej należą: prawdopodobny rozwój pożaru w początkowej fazie, wysokość pomieszczenia i warunki otoczenia.

• Zakładany scenariusz pożaru w początkowej fazie można określić, uwzględniając szybkość jego rozprzestrzeniania się. Przy małej prędkości spalania (bezpłomieniowego) czynnikiem decydującym o doborze czujki jest duża ilość dymu. W takim przypadku podstawowym elementem detekcyjnym jest optyczna rozproszeniowa czujka dymu.

W pożarach z dużą prędkością spalania (płomieniowego) występuje praktycznie jednocześnie ciepło, płomień i dym. Równorzędność czynników sprawia, że dobór odpowiedniej czujki jest bardzo trudny. Inaczej spalają się tworzywa sztuczne, inaczej drewno czy ciecz palna. W takim przypadku trzeba zadecydować, jaki parametr jest dominujący i zastosować czujki jonizacyjne lub wielodetektorowe.
Kolejnym istotnym czynnikiem jest wysokość pomieszczenia, która ma wpływ na czas dotarcia parametru pożarowego do czujki.
W przypadku dymu tworzy się kolumna konwekcyjna unosząca dym, który następnie rozpływa się, tworząc poduszkę dymową na wysokości 11 m. W ten sposób wyznaczona została maks. wysokość instalowania punktowych czujek dymu. Czujki liniowe mogą być instalowane na wysokości 25 m z tzw. pośrednim poziomem umiejscawianym na wysokości takiej jak czujki punktowe. Czujki ciepła natomiast instaluje się maksymalnie na wysokości 8 m. Należy jednak pamiętać, że ta wysokość dotyczy tylko czujek ciepła w klasie A1, a pozostałe mają maksymalną wysokość instalowania 6 m. Wysokość instalowania czujek płomienia zależy od zastosowanego w nich rozwiązania konstrukcyjnego. Urządzenia z I klasą czułości wykrywają płomień testowy z odległości powyżej 25 m.

• Czytaj też: Ochrona ppoż. instalacji elektrycznych. Przeciwpożarowe detektory iskrzenia

Parametry wpływające na dobór czujek pożarowych

Temparatura – dla czujek pożarowych dymu temperatura badań czułości, zgodnie z PN-EN 54-7, wynosi od –10 do 55ºC. Jednak ze względu na zmienny klimat w Polsce producenci wartość parametru ustalili w zakresie od –25 do 55ºC. Zmiany temperatury w pomieszczeniu mają wpływ na próg reagowania czujek różniczkowych ciepła, co może doprowadzić do fałszywego ich uruchamiania się. W takim przypadku należy je zastępować czujkami nadmiarowymi ciepła.

Wilgotność (do 95% przy 40ºC) – wpływa na wartość natężenia prądu jonizacji w czujkach jonizacyjnych dymu, która jednak została ograniczona poprzez zastosowanie dwukomorowego układu detekcji (komora zewnętrzna i wewnętrzna). Obecnie większe znaczenie ma zjawisko obraszania elementów układu detekcji czy samej elektroniki. Aby je ograniczyć, należy m.in. polakierować płytki elektroniczne czujek bądź zastosować podgrzewacze, które mają na celu ograniczenie możliwości
osadzania się wody na elementach czujek.

Ciśnienie – w przypadku czujek jonizacyjnych ma wpływ na wartość prądu jonizacji. Zjawisko to zostało jednak ograniczone, podobnie jak w przypadku wilgotności, dzięki zastosowaniu dwóch komór. Pozostałe czujki nie wykazują zależności stopnia czułości od ciśnienia.

Ruch powietrza – o prędkości powyżej 5 m/s wymusza zwiększenie liczby czujek w pomieszczeniu (wg specyfikacji technicznej PKN). Istotny jest wpływ prędkości na sam dym – rozrzedzenie i zmiana wielkości cząstek dymu wydłużają czas zadziałania czujek pożarowych.

Podczas badania wybrane urządzenia zamontowano w osłonach przeciwwietrznych, aby wyeliminować wpływ prędkości przepływu powietrza na czas zadziałania czujek. Dla spalania płomieniowego w osłonie umieszczono model jonizacyjny, a dla bezpłomieniowego – optyczny rozproszeniowy na podczerwień. W przypadku spalania płomieniowego nie zadziałała czujka optyczna, natomiast zareagowała czujka jonizacyjna w tunelu i osłonie przeciwwietrznej. Urządzenie w osłonie włączyło się z pewnym opóźnieniem przy prędkości przepływu powietrza rzędu 3 m/s. Przy spalaniu bezpłomieniowym zadziałały wszystkie czujki. W osłonie przeciwwietrznej optyczna uruchomiła się, tak jak poprzednio, z pewną zwłoką czasową w stosunku do tej bez zabezpieczenia przy prędkości przepływu 2,5 m/s. Czujka jonizacyjna wchodziła w stan alarmu do prędkości 1,5 m/s. Czas reakcji optycznej osiąga te same wartości w badanym zakresie prędkości przepływu mieszaniny powietrzno-dymowej. Z przeprowadzonych pomiarów wynika, że:

• na czas reakcji czujek pożarowych dymu mają wpływ parametry lotnych produktów spalania – w zakresie bezpłomieniowego spalania materiałów własności optyczne dymu, a w zakresie płomieniowego – komór jonizacyjnych. W związku z tym należy stosować czujki jonizacyjne i wielodetektorowe przy spalaniu płomieniowym, a optyczne przy bezpłomieniowym;
• stosując osłony przeciwwietrzne w systemach zabezpieczeń, należy wziąć pod uwagę minimalną prędkość przepływu powietrza, powodującą wnikanie produktów rozkładu i spalania do wnętrza osłon.

Przy doborze czujek warto również uwzględnić sposób spalania się (w pierwszej fazie rozwoju pożaru) materiału zgromadzonego w zabezpieczanym pomieszczeniu (np. kable palą się bezpłomieniowo, natomiast ciecze – płomieniowo). Znaczenie ma także to, czy może dojść do podpalenia, zaprószenia ognia, albo – przy ewentualnym podpaleniu – np. do spalania płomieniowego.

Wstrząsy (wibracje) – mogą mieć wpływ na żywotność elementów detekcji. Należy zatem stosować środki zapobiegawcze, zmniejszające wpływ tego czynnika na czujki. Szczególnie ważne jest zabezpieczenie urządzeń na czas transportu.

Promieniowanie optyczne – dotyczy czujek płomienia. Przy ich instalowaniu trzeba zwrócić uwagę, żeby na element nie miały wpływu zjawiska uboczne, symulujące procesy zachodzące przy pożarze. Detektorów płomienia nie należy instalować w pomieszczeniach, w których mogą wystąpić: efekt migotania światła z odpowiednią częstotliwością, modulowane przez poruszające się drzewa światło słoneczne, promieniowanie ultrafioletowe wytwarzane w trakcie spawania łukowego itp. Przeszkody te można ominąć dzięki np. specjalnym osłonom, odpowiedniemu doborowi parametrów układu dyskryminacji niepożądanych częstotliwości lub wyłączaniu urządzenia na czas prowadzenia prac remontowych.

Dym, aerozole i kurz – przez czujki dymu będą traktowane jak dym. Należy zatem zwrócić uwagę, czy w zabezpieczanym pomieszczeniu istnieje moliwość pojawienia się pary wodnej pochodzącej od urządzeń kuchennych, pyłu (np. drzewnego), parujących substancji imitujących dym. W przypadku obecności tych czynników należy zastosować inny sposób wykrywania pożaru. Najczęściej wykorzystuje się czujki ciepła lub wielodetektorowe z możliwością zadziałania minimum dwóch elementów detekcyjnych np. ciepła i dymu. W przypadku pierwszych trzeba uwzględnić osiadający pył, który może doprowadzić do wydłużenia czasu zadziałania urządzenia.

Rozmieszczenia czujek - najczęściej popełniane błędy 

Obecnie poziom projektów systemów sygnalizacji pożarowej jest coraz wyższy. Duży wpływ ma na to rosnąca świadomość osób projektujących, które uczestniczą w wielu kursach, szkoleniach czy studiach podyplomowych. Zwiększyła się także liczba szkoleń sprzętowych, prowadzonych przez firmy dostarczające systemy sygnalizacji pożarowej na rynek polski.
Błędy wynikają najczęściej z braku wiedzy projektantów na temat końcowego wyposażenia pomieszczeń w urządzenia oraz zmian dokonanych na etapie realizacji inwestycji. Analizy przeprowadzonych ocen wykonania systemów przeciwpożarowych wskazują kilka czynników wpływających na prawidłowe rozmieszczenie czujek.
Wysokość instalowania czujek pożarowych. Specyfikacja techniczna PKN-CEN/TS 54-14 określa maksymalne wysokości instalowania tych urządzeń.

Brak dostosowania tych wysokości powoduje niedopuszczalnie długi czas reakcji czujek na parametry pożarowe. Dla detektorów ciepła w klasie od A2 do G maksymalna wysokość to 6 m. Nie jest ona jednak zawsze przestrzegana, zwłaszcza w pomieszczeniach hal produkcyjnych. Czasami zdarza się wymiana w trakcie użytkowania instalacji czujek klasy A1 na A2, co wpływa na czas ich zadziałania (zakres temperaturowy urządzeń jest podobny, różnią się tylko maksymalną wysokością, na której mogą być zainstalowane). Dla czujek liniowych o zakresie 11–25 m specyfikacja wymaga dodatkowego zastosowania ich na pośrednim poziomie w połowie pomieszczenia. Gdy ma ono wysokość np. 18 m, nie stosuje się pierwszego poziomu na wysokości 9, tylko na 11 m, tak jak przy urządzeniach punktowych. Przy instalacjach przeciwpożarowych w pomieszczeniach sięgających powyżej 6 m należy pamiętać o występującej w nich poduszce powietrznej, utrudniającej dotarcie dymu do elementów detekcyjnych w pierwszej fazie rozwoju pożaru. W takim przypadku czujki dymu powinny być zamontowane w odległości od sufitu właściwego, stanowiącej 5% wysokości pomieszczenia (H).
Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Pożarnictwa zaostrzyło wymagania dla czujek liniowych, zmniejszając promienie ich działania. Obowiązujące odległości wynikają ze szczegółowej analizy rozkładu dymu w pomieszczeniach zabezpieczanych (teoria powstawania kolumny konwekcyjnej).

Wpływ instalacji wentylacji pomieszczeń. Rozplanowanie czujek w pomieszczeniu wentylowanym wymaga analizy wpływu prądów powietrza na zainstalowane na stropie urządzenia do detekcji. Nieprawidłowe umieszczenie czujek pożarowych dymu w stosunku do przewodów wentylacji i klimatyzacji pomieszczeń może doprowadzić do utrudnienia dostępu dymu do tych elementów przez powietrze wypływające z systemu wentylacyjnego. W instalacji z wypływem powietrza na pomieszczenie zakłada się minimalną odległość od otworów rzędu 1,5 m, a dla instalacji zasysającej – 0,5 m. Jeżeli nie zostaną one zachowane, to wydłuża się czas zadziałania systemu zabezpieczeń.

Umiejscowienie czujek pożarowych w stosunku do różnych elementów wyposażenia stałego pomieszczeń. Związane jest głównie z odległością czujek od ścian, przegród czy wykształceń (np. podciągów). Czujki (z wyjątkiem optycznych liniowych dymu) powinny być montowane w odległości co najmniej 0,5 m od ścian lub ścianek działowych (przegród). We wnętrzach podzielonych ścianami, przepierzeniami lub regałami, sięgającymi nie dalej niż 30 cm od stropu, przegrody powinny być traktowane jako dochodzące do stropu, a powstałe w ten sposób części – jak odrębne pomieszczenia. Wokół elementu detekcyjnego należy zapewnić wolną przestrzeń o promieniu sfery co najmniej 0,5 m. Trzeba również zwrócić uwagę na wysokość podciągów, które mogą dzielić pomieszczenie na dwa bez względu na wysokość pomieszczenia dla h ≥ 10%H.
Pod stropem często podwieszane są elementy różnych instalacji i kanały wentylacyjne, które mogą dzielić pole stropowe na części. Prześwit pomiędzy stropem a kanałem (mniejszy niż 25 cm) należy traktować jako przeszkodę, co powoduje konieczność odsunięcia czujki na odległość większą niż 0,5 m. W innym przypadku można umieścić ją bliżej.

Montaż czujek pożarowych dymu na ścianie pomieszczenia. Utrudnia lub wręcz uniemożliwia dostęp dymu do czujki. W pomieszczeniach hotelowych takie rozwiązania proponowane są dla elementów instalacji tryskaczowej, w których decydującym czynnikiem jest ciepło. Tego typu urządzeń również nie powinno się zbyt nisko umieszczać. Błędem jest także zainstalowanie nieodpowiedniej czujki w pomieszczeniu, (np. czujki dymu w kuchni). Ze względu na możliwość wystąpienia pary wodnej lub dymu warto zastosować np. czujki ciepła, a nie dymu.

Konsekwencje złego doboru czujki i jej nieprawidłowej lokalizacji

Podstawowym skutkiem niewłaściwego doboru i rozmieszczenia czujek jest wzrost czasu reakcji systemu sygnalizacji pożarowej lub wystąpienie fałszywych alarmów, spowodowanych czynnikami zwodniczymi powstającymi w zabezpieczanym pomieszczeniu. Często sam inwestor nie przestrzega ogólnie przyjętych zasad funkcjonowania tego rodzaju instalacji. Zdarza się, że np. w restauracji, w sali zabezpieczonej czujkami dymu, pieczone są różne produkty. Nierzadko też prowadzone są prace remontowe w obecności funkcjonującego systemu zabezpieczeń. Sprawdzenie poprawności przyjętych rozwiązań powinno rozpoczynać się od potwierdzenia wykonania instalacji zgodnie z projektem. Następnie w pomieszczeniach o rozbudowanej strukturze (np. serwerownie, wentylowane pomieszczenia z dużą ilością wymian) należy wykonać badania skuteczności zabezpieczeń za pomocą testów pożarowych. W tym celu najczęściej spala się piankę poliuretanową (3 maty o wymiarach 50/50 cm i grubości 2–3 cm) lub używa generatorów ciepłego dymu. Coraz częściej stosowaną metodą jest również analiza wykorzystująca oprogramowanie komputerowe – np. FDS (Fire Dynamics Simulator) z nakładką PyroSim, CFAST, DETACT-T2 i innymi.
Schemat rozkładu dymu w określonych interwałach czasowych  umożliwia sprawdzenie kiedy w danym czasie pojawi się dym o określonej gęstości optycznej i dana temperatura. Możliwe jest również zbadanie rozkładu prądów powietrza w pomieszczeniu, co pozwoli ocenić szanse przedostania się dymu do określonych czujek. Wszystkie te działania mają sprawić, aby system sygnalizacji pożarowej wszedł w stan alarmu pożarowego w określonym czasie – 180 sekund.