Na tle stolic europejskich mieszkania w Warszawie drogie...

Po ubiegłorocznym szaleńczym galopie cen mieszkań w stolicy, w 2007 wzrosły one do końca czerwca tylko o 11,5% w porównaniu z grudniem 2006 - w tym okresie średnia cena z czerwca to 8809 zł za metr. W najdroższych dzielnicach jest ona jednak znacznie wyższa: w Centrum i Śródmieściu przekroczyła 11 500 zł. Nadal aktualne jest pytanie o granice wzrostu.

Wiadomo, że ostatecznym ograniczeniem będą w końcu możliwości finansowe inwestorów. Tymczasem, interesująca będzie analiza porównawcza cen w stolicach europejskich, oczywiście z uwzględnieniem poziomu siły nabywczej w poszczególnych krajach.

W tabeli zestawiono ceny mieszkań z Berlina, Madrytu, Pragi, Paryża i Dublina. Z bezpośredniego porównania cen nominalnych wynika, iż Warszawa jest najdroższą stolicą w regionie Europy Centralnej, jeśli chodzi o średnie ceny nieruchomości. W centrum Berlina mieszkanie można kupić za mniej niż 2000 euro za metr kwadratowy, w Pradze za około 2200, choć mieszkanie w pobliżu hradczańskiego zamku osiąga cenę ponad dwukrotnie wyższą. Jest to jednak efekt elitarności, wyjątkowości okolicy i bardzo niewielkiej podaży mieszkań w tym miejscu. W Warszawie średnia cena metra kwadratowego w Centrum i Śródmieściu oscyluje w okolicach 3000 euro i są to kwoty o około 20% niższe niż w Madrycie. Jeśli zechcielibyśmy przedstawić ranking cen nominalnych poczynając od najtańszej stolicy a kończąc na najdroższej, bez uwzględniania różnic w sile nabywczej mieszkańców wyglądałby on następująco: najtańszy Berlin, następnie Praga, Warszawa, Madryt, Paryż i Dublin. Zestawienie takie ulegnie jednak poważnemu przewartościowaniu, jeśli uwzględnimy różnice w dochodach i cenach pomiędzy analizowanymi lokalizacjami. Porównanie takie jest możliwe dzięki danym Eurostatu, który stworzył wskaźnik pozwalający na ocenę różnic w sile nabywczej w poszczególnych państwach Unii Europejskiej: Purchasing Power Standard (PPS). Wskaźnik oparty jest na dochodzie narodowym brutto w przeliczeniu na mieszkańca. Dla 25 krajów Unii Europejskiej wynosi 100 i jest to pułap w stosunku do którego porównywane są wszystkie kraje. Jeśli w Czechach w 2006 roku wynosił on 77,3 to oznacza, iż siła nabywcza Czechów jest o 22,7 punkty niższa niż średnia unijna i aż o 65 punktów niż Irlandii. W poniższej tabeli znajduje się wysokość PPS w 2005, 2006 roku oraz prognoza na 2007. Z danych wynika iż Polacy mają najmniejsze możliwości spośród 6 państw, w których porównujemy ceny nieruchomości (niższy wskaźnik PPS w Unii osiągają jedynie Bułgaria i Rumunia). Jak więc będzie wyglądał ranking, jeśli uwzględnimy możliwości finansowe mieszkańców poszczególnych państw?

Ceny mieszkań w wybranych stolicach europejskich

Źródło: Raport Szybko.pl i Expandera

Purchasing Power Standards - Siła nabywcza mieszkańców Unii Europejskiej
w porównaniu do średniej dla 25 państw Unii

Źródło: Eurostat

Najtańszy pozostaje Berlin, gdzie poza tym, że ceny nominalnie są znacznie niższe od pozostałych miast, siła nabywcza Niemców w 2006 roku była o 12,3 punktów wyższa niż średnia europejska. Na drugim miejscu znajdują się Czechy, ale już na trzecim zmiana: na miejsce Polski wchodzi Hiszpania i Madryt, który w zestawieniu cen nominalnych zajmował 4 miejsce, jednak siła nabywcza Hiszpanów jest o 90% wyższa niż Polaków, a różnica w poziomie cen nie była aż tak duża. Czwarte miejsce zajmuje Warszawa. Wśród analizowanych stolic droższe są jedynie mieszkania w Dublinie i Paryżu (tu najdroższe).

Z powyższej analiza wynika, że mieszkania w Warszawie należą do jednych z najdroższych w Europie. Tak drastyczna różnica pomiędzy Warszawą i Berlinem po raz kolejny dowodzi, iż głównym problemem w naszym przypadku jest daleko niewystarczająca podaż mieszkań. Berlin jest bowiem przykładem sytuacji diametralnie różnej - w latach 90. był największym placem budowy w Europie, a inwestycje w infrastrukturę i budownictwo mieszkaniowe sprawiły, że mieszkania są tam zdecydowanie łatwiej dostępne i to zarówno w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli jako nieruchomości gotowe do kupienia i jako dobro, na które może sobie pozwolić większość pracujących Berlińczyków.