Złote Tarasy
Złote Tarasy to wielofunkcyjny zespół budynków posadowionych na wspólnej płycie fundamentowej, zgrupowanych wokół trzykondygnacyjnej "wyspy" oddzielonej od nich kolistym "kanionem". W przekroju pionowym zespół składa się z trzech elementów: czterokondygnacyjnej części podziemnej przeznaczonej na parking, trzykondygnacyjnej części nadziemnej mieszczącej funkcje handlowo-usługowe i tworzącej "podium" dla części najwyższej, na którą składają się trzy biurowce i multipleks.
Położona centralnie część handlowo-usługowa stanowi pod względem ochrony przeciwpożarowej jedną strefę o powierzchni około 70 000 m2. Jej najwyższa kondygnacja tworzy antresolę przekrytą przeszklonym zadaszeniem o skomplikowanej geometrii. Część kinową (multipleks), zaprojektowaną w konstrukcji stalowej, zlokalizowano od strony zachodniej, oddzielając ją konstrukcyjnie od położonych pod nią kondygnacji. Od strony północnej zespół ograniczają dwa dwunastokondygnacyjne budynki biurowe na rzucie odcinka okręgu, natomiast od strony wschodniej - stumetrowej wysokości wieżowiec.
To ma w Charakterystycznym elementem wszystkich obiektów biurowych jest ich lekkie pochylenie związane ze zmienną geometrią kolejnych kondygnacji.Prace ziemne przy budowie Złotych Tarasów rozpoczęto na przełomie 2002 i 2003 roku. W osłonie ścian szczelinowych wykonano wykop do poziomu posadowienia płyty dennej, którą wylewano etapami jako ciągłą, zaczynając od narożnika południowo-zachodniego. W miarę posuwania się prac ziemnych i związanych z konstrukcją płyty dennej, wykonywano konstrukcję kolejnych kondygnacji nad zrealizowanymi już częściami strefy fundamentowej. W momencie zamknięcia poziomu "0" części wschodniej, w narożniku południowo-zachodnim stały już zrealizowane dwie kondygnacje nadziemne. Struktura przekrywająca centrum zespołu została oparta na żelbetowej konstrukcji "podium", którego wznoszeniu towarzyszyło ustawianie specjalnie zaprojektowanego systemu rusztowań tymczasowych.
Pod względem konstrukcyjnym obiekt podzielono na cztery segmenty połączone wspólną płytą fundamentową. Spoczywającą na płycie konstrukcję zespołu zdylatowano wzdłuż osi północ-południe i wschód-zachód. Każdy segment zawiera co najmniej jeden trzon usztywniający (klatka schodowa, szyb windowy), zapewniający stateczność przestrzenną budynku. Pierwotne założenia projektowe przewidywały wykonanie niemal całości obiektu w technologii żelbetowej, monolitycznej, jednak skomplikowany układ słupów w części handlowej oraz duże wysięgi wspornikowych galerii, przy jednoczesnym ograniczeniu wysokości konstrukcyjnej, wymusił zastosowanie technologii betonu sprężonego. W związku ze zmianą siatki słupów następującą pomiędzy "podium" i częścią biurową, poziom L03 po stronie północnej zamknięto płytą transferową o grubości od 1,0 do 1,4 m, przejmującą punktowe obciążenia od słupów kondygnacji biurowych.
Układanie elementów przekrycia na rusztowaniu tymczasowym
W celu zapewnienia ciągłego przepływu powietrza pod kopułą, przyjęto kaskadowy system wentylacji budynku. Do każdej powierzchni handlowej, usługowej i gastronomicznej na piętrach handlowo-usługowych dostarcza się powietrze klimatyzacyjne z central klimatyzacyjnych usytuowanych w pomieszczeniach technicznych, następnie powietrze odprowadzane jest do przestrzeni kanionów, skąd nagrzane unosi się pod kopułę i stamtąd jest zasysane szachtami wentylacyjnymi do garaży podziemnych. Z garaży podziemnych jest usuwane za pomocą wyrzutni umieszczonych na dachach biurowców. W celu zapewnienia kontroli nad klimatem pod kopułą, oprócz systemu klimatyzacji, przewidziano też system ogrzewania/chłodzenia podłogowego na każdym z trzech stropów części handlowo-usługowej.
Ryzyko wystąpienia kondensacji pary wodnej na powierzchni przekrycia przy temperaturze powietrza zewnętrznego -20 oC. Kolorem czerwonym oznaczono miejsca najwyższego, a fioletowym - najniższego prawdopodobieństwa kondensacji.
Zgodnie ze specjalnymi wytycznymi dotyczącymi bezpieczeństwa pożarowego, zapewniono oddymianie poziomych dróg ewakuacyjnych, utrzymanie nadciśnienia w szybach windowych, ewakuacyjnych klatkach schodowych i ich przedsionkach w celu ochrony przed zadymieniem. Przyjęto też mechaniczny system oddymiania przestrzeni pod kopułą, o całkowitej wydajności około 1 300 000 m3/h, z czego 500 000 m3/h jest wyciągane z poziomu L03 bezpośrednio pod kopułą. Powietrze kompensacyjne jest dostarczane w sposób naturalny poprzez otwarcia w przegrodach zewnętrznych. Wszystkie instalacje wentylacyjne, klimatyzacyjne, grzewcze i chłodnicze będą regulowane i monitorowane przez skomputeryzowany system BMS (Building Management System). Ma on zapewnić utrzymanie określonych warunków wewnętrznych budynku poprzez kontrolę wszystkich parametrów tych instalacji.
Realizacja dachu przekrywającego atrium Złotych Tarasów prezentuje w pełni możliwości współczesnej technologii w dziedzinie kształtowania konstrukcji ze stali i szkła. Przekrycie, o powierzchni ponad 10 tysięcy metrów kwadratowych, jest w całości spawaną stalową strukturą, wspartą na elementach przegubowych rozmieszczonych obwodowo oraz na jedenastu "drzewiastych" kolumnach stalowych. Podpory umożliwiają przemieszczenia całości struktury we wszystkich kierunkach, niezależnie od pozostałych elementów konstrukcji budynku. Falującą formę i poszczególne komponenty konstrukcji zaprojektowano i wykonano przy użyciu najnowocześniejszych technik komputerowych. Stalową sieć konstrukcyjną tworzą profile o zamkniętym przekroju prostokątnym, które spotykają się w elementach węzłowych wyciętych z jednego kawałka stali. Przy ich realizacji dane ze szczegółowego modelu komputerowego były przesyłane do maszyn w fabryce, wycinających poszczególne elementy stalowe. Również każdy z 4800 trójkątnych paneli szklanych, tworzących pokrycie konstrukcji, jest niepowtarzalny i został wykonany w fabryce szkła na podstawie danych uzyskanych z modelu komputerowego. Elementy stalowe były montowane do postaci kratownicowych prefabrykatów, przewożone na budowę były instalowane na przenośnych rusztowaniach, a następnie spawane z pojedynczymi prętami, co pozwalało dopasować ich układ do założonej geometrii przy zachowaniu granicznych marginesów błędu wykonawczego. Konstrukcję zrealizowano w pozycji uniesionej na tymczasowych rusztowaniach. Następnie kolejno, węzeł po węźle, stopniowo i w zaprojektowanej sekwencji obniżano podpory tymczasowe, umożliwiając naturalne odkształcenie wywołane osiadaniem struktury pod wpływem ciężaru własnego.
Gdy nad centralną częścią zespołu Złotych Tarasów wykonywano już konstrukcję skomplikowanego przekrycia, pojawiła się perspektywa wstrzymania prac budowlanych z przyczyn administracyjnych. Zgodnie z zaleceniami ekspertyz technicznych przeprowadzonych na zamówienie inwestora, zabezpieczenie placu budowy musiało być w przypadku konstrukcji przekrycia zrealizowane poprzez doprowadzenie do końca wszystkich robót związanych zarówno ze strukturą stalową, jak również z elementami sąsiednimi, które miały wpływ na jej stateczność. Eksperci argumentowali, że montaż struktury wiązał się z przyjęciem rozwiązań indywidualnych i niepowtarzalnych, które miały być realizowane w sposób ciągły (pod uwagę brano wyłącznie przerwy technologiczne). Badania zespołu w tunelu aerodynamicznym zakładały przeszklenie całej konstrukcji stalowej i wykonanie elewacji budynków biurowych, co miało zabezpieczyć skomplikowaną konstrukcję przekrycia przed wahaniami temperatury zewnętrznej, opadami atmosferycznymi i podwiewaniem.
