Budynek rekreacji indywidualnej – wystarczy zgłoszenie
Prawo budowlane zwalnia inwestorów z obowiązku występowania o pozwolenie na budowę niektórych wolno stojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej rozumianych jako budynki przeznaczone do okresowego wypoczynku (art. 29 ust. 1 pkt 16). Taką inwestycja trzeba jednak zgłosić do organu administracji architektoniczno-budowlanej, czyli zwykle do starosty (art. 30 ust. 1b).
W zgłoszeniu należy określić m.in. rodzaj, zakres, miejsce i sposób wykonywania robót budowlanych oraz termin ich rozpoczęcia, a także – w zależności od potrzeb – załączyć odpowiednie szkice lub rysunki oraz pozwolenia, uzgodnienia i opinie wymagane odrębnymi przepisami. W przypadku zgłoszenia nie jest wymagany projekt budowlany domku.
Organ administracji architektoniczno-budowlanej może jednak wnieść sprzeciw do zgłoszenia, na co ma 21 dni.
Co ważne, zwolnienie z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę dotyczy wyłącznie wolno stojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej o powierzchni zabudowy:
- do 35 m²,
- powyżej 35 m², ale nie więcej niż 70 m², przy rozpiętości elementów konstrukcyjnych do 6 m i wysięgu wsporników do 2 m.
Ponadto liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać jednego na każde 500 m² powierzchni działki.
Oznacza to, że jeśli na działce o powierzchni 1000 m² miałyby stanąć np. 3 domki letniskowe albo taki domek miałby mieć np. 72 m² lub poddasze użytkowe, to wówczas inwestor musiałby występować o pozwolenie na budowę.
Budynek rekreacji indywidualnej pod kontrolą, ale…
Zgodnie z art. 62 ust. 1 Prawa budowlanego na właścicielach lub zarządcach obiektów budowlanych spoczywa obowiązek poddawania ich cyklicznej kontroli. Np. kontrola okresowa, co najmniej raz w roku, polega na sprawdzeniu stanu technicznego. Jednak w przypadku obiektów „budownictwa zagrodowego i letniskowego” art. 62 ust. 2 pkt 2a zwalnia ich właścicieli lub zarządców z obowiązku kontrolowania „elementów budynku, budowli i instalacji narażonych na szkodliwe wpływy atmosferyczne i niszczące działania czynników występujących podczas użytkowania obiektu”. Dodajmy, że takie zwolnienie obejmuje też budynki jednorodzinne.
Ponadto w obu przypadkach nie ma także obowiązku prowadzenia książki obiektu budowlanego (art. 60b ust. 2 pkt 1 i 2). A przypomnijmy, że w takiej książce są zapisywane są wszystkie przeprowadzane badania i kontrole stanu technicznego, remonty i przebudowy przez cały okres użytkowania obiektu budowlanego.
Czy samowolny budynek rekreacji indywidualnej można zalegalizować?
Niestety, nie są u nas rzadkością domki letniskowe postawione na dziko. Najpoważniejszą konsekwencją prawną stwierdzenia przez nadzór budowlany samowoli budowlanej może być nakaz rozbiórki „budynku będącego w budowie, albo wybudowanego z naruszeniem przepisów”.
Jednak w niektórych przypadkach Prawo budowlane dopuszcza możliwość zalegalizowania takiej samowoli. Inwestor, który się jej dopuścił, ponosi wówczas wyłącznie konsekwencje finansowe. Wysokość opłaty legalizacyjnej - zgodnie z art. 49d. ust. 1 pkt 2 lit. a - wynosi 5 tys. zł. Dla porównania dla wybudowanego nielegalnie domu jednorodzinnego – 50 tys. zł.
Budynek rekreacji indywidualnej – uzbrojenie działki
Nie tylko procedury związane z budową budynku rekreacji indywidualnej są uproszczone. Łagodniej traktuje je także Rozporządzenie ministra infrastruktury i budownictwa w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Trzeba bowiem pamiętać o tym, że taki domek letniskowy musi spełniać także wymogi tego rozporządzenia.
Zacznijmy od tego, że zgodnie z § 3 pkt 7 tego rozporządzenie budynkiem rekreacji indywidualnej jest budynek przeznaczony do okresowego wypoczynku. Dlatego działki przeznaczone pod budowę budynków rekreacji indywidualnej nie muszą być uzbrojone. § 26 ust. 5 rozporządzenia zwalnia je z wymogu przyłączenia do sieci wodociągowej, kanalizacyjnej i elektroenergetycznej. Wyjątek: tego typu wymogi znajdą się w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Z kolei § 27 rozporządzenia dopuszcza budowę nawet wtedy, gdy działka nie ma własnego ujęcia wody nadającej się do spożycia przez ludzi. Ponadto warunki techniczne w § 36 ust. 2 dopuszczają zmniejszone odległości szamb od okien pomieszczeń mieszkalnych (5 m zamiast 15 m) i od granicy działki (2 m zamiast 7,5 m).
i
Budynek rekreacji indywidualnej – wymagania techniczne
Pomieszczenia w budynkach rekreacji indywidualnej, podobnie jak pokoje na poddaszu w budynkach jednorodzinnych, mogą mieć 2,2 m wysokości. Dla porównania, normalnie pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi powinny mieć wysokość co najmniej 2,5 m (§ 72 ust. 1).
Rozporządzenie dopuszcza zainstalowanie w budynku rekreacji indywidualnej kominka opalanego drewnem z otwartym paleniskiem lub zamkniętym wkładem kominkowym. Wymogi z tym związane są jednak identyczne jak w przypadku domów jednorodzinnych (§ 132 ust. 3).
Jednak budynków rekreacji indywidualnej nie obejmują m.in. wymogi co do parametrów energetycznych dotyczące przegród zewnętrznych, czyli ścian, dachu czy okien, a także – z pewnymi zastrzeżeniami – wymagania dotyczące klasy odporności pożarowej oraz klasy odporności ogniowej elementów budynków (§ 213).
Jaka działka pod budowę budynku rekreacji indywidualnej?
O tym, czy w danym miejscu można postawić budynek rekreacji indywidualnej, decyduje status działki. Najlepiej, jeśli określa go gminny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który mówi, co właścicielowi działki wolno na niej wybudować. Np. w planie może być zapis, że teren przeznaczony jest pod zabudowę rekreacyjną. W takim przypadku z budową obiektu rekreacji indywidualnej nie będzie najmniejszych problemów. Natomiast, jeśli plan zagospodarowania przestrzennego dopuszcza wyłącznie zabudowę jednorodzinną, wówczas domek letniskowy musiałby spełniać wymagania techniczne i prawne, jakie określone są dla domów całorocznych. Ponadto plan zagospodarowania przestrzennego narzuca wymogi dotyczące m.in. linii zabudowy, wielkości i wysokości budynku, a nawet kolorystyki ścian czy dachu.
A jeśli działki nie obejmuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego? W tym przypadku wymagana jest decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Przesądza o tym aktualna treść art. 59 ust. 1-2a Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:
"1. Zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z uwzględnieniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 pkt 1 stosuje się odpowiednio.2. Do jednorazowej, trwającej do roku, zmiany zagospodarowania terenu lub zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, przepisu ust. 1 nie stosuje się.2a. Zmiana zagospodarowania terenu dotycząca obiektów budowlanych, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 4–6, 8–12, 17, 21–28 i 30 oraz ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, nie wymaga uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.”
Listen on Spreaker.
