Czym jest korozja siarczanowa, wyjaśnia Dariusz Bocheńczyk, kierownik ds. badań i rozwoju produktów Lafarge Cement S.A.
Korozja siarczanowa jest typem korozji chemicznej betonu o charakterze ekspansywnym. Korozję siarczanową wywołują aniony siarczanowe (SO42-) zawarte w wodzie pochodzącej z procesów przemysłowych i ścieków oraz w wodzie morskiej lub podziemnej. Niekiedy duże ilości siarczanów występują w wodzie gruntowej. Aniony siarczanowe zawarte w wodzie przenikają do betonu i reagują z uwodnionymi glinianami wapniowymi pochodzącymi z hydratacji cementu. W wyniku tej reakcji powstaje mocno ekspansywny związek chemiczny - ettryngit, który może doprowadzić nawet do całkowitego zniszczenia konstrukcji.
Skutecznym sposobem ochrony materiałowej przed korozją siarczanową jest zastosowanie cementu portlandzkiego odpornego na siarczany (wyróżnik HSR).
Co to jest cement niskoalkaliczny?
Cement niskoalkaliczny to cement o niskiej zawartości rozpuszczalnych alkaliów. Niektóre rodzaje kruszywa zawierają rozpuszczalne w środowisku alkalicznym minerały, tzw. reaktywną krzemionkę. Reaguje ona w betonie z alkaliami, których źródłem jest m.in. cement. W wyniku tej reakcji na powierzchni ziaren kruszywa powstają krzemiany sodu i potasu zdolne do wiązania wody i pęcznienia. Generuje to wewnętrzne naprężenia, które zwykle prowadzą do spękania betonu i utraty nośności konstrukcji. Jednym z najprostszych sposobów ochrony materiałowej betonu w celu uniknięcia takiej reakcji jest stosowanie cementu niskoalkalicznego (wyróżnik NA).
Ciepło wydzielane w procesie hydratacji cementu
W wyniku procesu hydratacji cementu może pojawić się duża różnica temperatur pomiędzy wnętrzem a powierzchnią konstrukcji. Ma to miejsce szczególnie w przypadku elementów o dużych przekrojach lub dużej kubaturze. Wywołane dużym gradientem temperatur naprężenia prowadzą do powstawania mikrospękań betonu, które znacznie obniżają wytrzymałość i trwałość całej konstrukcji. Dlatego w przypadku betonowania konstrukcji o większych przekrojach i jednocześnie wymaganej wysokiej wytrzymałości zaleca się zastosowanie cementu, który cechuje się mniejszą ilością wydzielanego ciepła w procesie twardnienia. Wśród cementów portlandzkich wyższych klas takim cementem jest właśnie cement HSR 52,5.
