Jak zbudować taras wentylowany? Rodzaje tarasu wentylowanego
Taras wentylowany wyróżnia się prostą konstrukcją. Budowa i wykończenie tarasu wentylowanego jest również łatwe i przebiega szybko. To dobra alternatywna dla bardziej problematycznego tarasu na gruncie.
Taras wentylowany
Taras wentylowany to sprawdzona w specyficznym polskim klimacie alternatywa dla technologii tarasu na gruncie, jednocześnie wykorzystująca zasady wykonywania dla niego podbudowy. Podniesienie konstrukcji nośnej ponad podłoże umożliwia przepływ powietrza pod nawierzchnią i swobodny odpływ wody deszczowej. Deski lub płyty tarasu wentylowanego można w ten sposób układać zarówno na utwardzonym gruncie, jak i na nowych lub starych, ale stabilnych wylewkach betonowych.Taras wentylowany jest odpowiedzią na częste problemy wywołane wieloletnimi cyklami zamarzania i rozmarzania, szoku termicznego spowodowanego chłodnymi opadami na nagrzaną powierzchnię, znacznej wilgoci pochodzącej z wody deszczowej i innymi licznymi czynnikami polskiego klimatu niekorzystnie wpływającymi na tradycyjne technologie i okładziny z desek tarasowych.
Taras wentylowany na utwardzonej powierzchni
Jednym z rodzajów tarasu wentylowanego jest posadowiony na utwardzonej konstrukcji ziemnej ze wspornikami regulowanymi albo na betonowych słupkach bądź bloczkach, do których przytwierdza się legary podkonstrukcji. W tym przypadku również należy zacząć od stworzenia odpowiedniej podbudowy, spełniającej jednocześnie funkcję drenażową, czyli wykopu o zaplanowanym wcześniej kształcie i głębokości ok. 20–40 cm, w którym najpierw trzeba ułożyć warstwy: 15 cm żwiru i 10 cm piasku. Kolejną czynność stanowi wykonanie spadków (od 0,5do 3%) za pomocą piasku. Istotny jest ich kierunek – od budynku na zewnątrz. Następnie należy dokładnie ubić całą powierzchnię wraz ze spadkami. Co ważne, zwłaszcza w przypadku tarasu wielkopowierzchniowego, jego boki trzeba dodatkowo zabezpieczyć murem oporowym, co zapobiegnie rozsuwaniu się konstrukcji.
Mając przygotowaną podbudowę, na zagęszczonej warstwie piasku z domieszką cementu stawia się punktowe fundamenty ze słupków lub bloczków betonowych, na których będą układane legary podkonstrukcji podtrzymujące deski tarasowe. Nie muszą one sięgać poniżej głębokości przemarzania gruntu, bo dla takiej konstrukcji wysadziny zmarzlinowe nie stanowią problemu. Na przygotowanych w ten sposób podporach należy umieścić podkonstrukcję pod deski, wykonaną z legarów z zaimpregnowanych ciśnieniowo kantówek albo aluminiowych (stosowanych w niektórych systemach tarasów kompozytowych).
Legary powinny zostać ułożone z minimalnym spadkiem (ok. 1%), tak by po położeniu na nich desek woda swobodnie spływała. W przypadku podkonstrukcji z drewna należy zadbać, aby materiał nie stykał się bezpośrednio z betonem. Im więcej jest fundamentowych podpór, tym mniejszy przekrój mogą mieć kantówki. Z kolei im mniejszy będzie rozstaw legarów (zwykle wynosi on od 30 do 60 cm), tym cieńsze deski będzie można do nich przytwierdzić. Mocuje się je do legarów niekorodującymi wkrętami ze stali nierdzewnej lub mosiądzu. Ważne, aby deski nie były szersze niż 15 cm i nie nazbyt długie, by nie uległy wypaczeniu. Podobne ograniczenia pojawiają się w tarasach kompozytowych, ale jedynie w przypadku gorszej jakości systemów, głównie tych wykorzystujących PP (polipropylen) oraz HDPE i PE (polietyleny).W przypadku kompozytów z domieszką PVC (polichlorek winylu) one nie występują, a wręcz można stosować deski długości 600 cm ze względu na korzystne parametry giętkości i mięknienia. Dlatego też pod te z kompozytu z PVC można montować legary w rozstawie nawet co 50 cm, pozostałe wymagają podparcia co 30 lub 40 cm. W przypadku nawierzchni drewnianych pewnym ograniczeniem jest również konieczność zachowania między deskami odstępów do 1,5 cm, bo materiał ten przez cały czas pracuje i zbyt ciasno ułożone deski mogłyby się paczyć. W tarasach kompozytowych z PVC kontrolowana praca wzdłużna desek jest dużo bardziej przewidywalna, a szczeliny dylatacyjne między deskami mogą mieć zaledwie kilka milimetrów.
Taras wentylowany w systemie pływającym
Innym rodzajem tarasu wentylowanego jest tzw. taras pływający. Określenie to dotyczy systemów, których elementy konstrukcji nie wiążą się bezpośrednio z podłożem i nie naruszają jego struktury. W tej technologii najważniejsze jest odpowiednie przygotowanie podłoża – powinno być równe i stabilne oraz mieć system drenażu i odpowiednio wyprofilowane spadki, ułatwiające odprowadzanie wody, które należy dodatkowo zabezpieczyć przed niekorzystnym wpływem warunków atmosferycznych poprzez wykonanie odpowiedniej izolacji przeciwwilgociowej,np. w postaci folii lub membrany dachowej, papy termozgrzewalnej bądź mas bitumicznych. Dopiero na takim podłożu można ustawiać konstrukcje legarowe lub wsporniki, będące oparciem dla legarów i desek tarasowych.Tarasy pływające są zwykle montowane na podłożu izolowanym, dachu odwróconym i wszędzie tam, gdzie ograniczenia związane z ciężarem tarasu oraz jego łączną wysokością nie pozwalają na zastosowanie dociążenia konstrukcji mocującej deski.
Systemowe rozwiązania w tym zakresie oferuje obecnie niewielu producentów. Pod nawierzchnie kompozytowe montuje się zespolone w ramy konstrukcje aluminiowe o parametrach zakładających zniwelowanie siły prężenia okładziny spowodowanej działaniem czynników atmosferycznych, np. zmian temperatury. Decydując się na to rozwiązanie, bardzo istotny jest wybór dostawcy, który jasno definiuje instrukcję budowy takiej konstrukcji oraz warunki gwarancji. Często spotykane są rozwiązania będące połączeniem dostępnych na rynku okładzin, których producenci nie definiują wyraźnie lub zupełnie nie dostarczają wytycznych odnośnie do zastosowań w formie pływającej, a ma to znaczenie tym większe, że poszczególne deski mają różne właściwości prężne.W sytuacji pływających tarasów wielkopowierzchniowych zwykle zaleca się, by wymiary konstrukcji ramowej legarów aluminiowych nie przekraczały 600 x 600 cm. Zatem przy większej płaszczyźnie należy wykonywać niezależne ramy o ww. rozmiarach i łączyć je ze sobą. System tarasów pływających charakteryzuje się prostszym i mniej czasochłonnym przygotowaniem podłoża, co ma szczególne znaczenie zwłaszcza w realizacjach wielkopowierzchniowych. Nawierzchnia wykonana w ten sposób z płyt, desek kompozytowych lub drewnianych okazuje się być lekka, trwała, bezpieczna i estetyczna. Woda opadowa swobodnie spływa poprzez szczeliny dylatacyjne, a przestrzeń pod deskami zapewnia dobrą wentylację całej konstrukcji. Uszkodzenie jednego elementu lub konieczność dostania się pod powierzchnię tarasu (np. w celu konserwacji warstwy izolacyjnej) w niektórych systemach kompozytowych nie jest problematyczna, ponieważ ich producenci stosują rozwiązania umożliwiające szybki i łatwy demontaż desek. Poza tym wentylowana przestrzeń stwarza doskonałe warunki na poprowadzenie instalacji, np. oświetleniowej, wodnej czy alarmowej. Co więcej, każdą z nich można wykonać także w późniejszym czasie, a nie wyłącznie przed ułożeniem tarasu.
