Metodą dokładną łatwiej ocenić hałas wyposażenia technicznego budynku
Prowadzenie odbiorów budynków w zakresie oceny parametrów użytkowych nadal stwarza wiele niepewności w zakresie procedur prowadzenia pomiarów, a przepisy budowlane pozostawiają wielki obszar do indywidualnej interpretacji - tak odmiennej jak każda budowa.
Przykładem jest ocena emisji hałasu od wyposażenia technicznego budynku. Nowelizacja Warunków technicznych z dnia 12.03.2009 r. wskazuje na stosowanie normy PN-B-02156:1987 "Akustyka budowlana. Metody pomiaru poziomu dźwięku A w budynkach" do oceny emisji hałasu wyposażenia technicznego budynku, co w świetle rynku wspólnotowego w kraju związkowym wydaje się dziwnym archaizmem. Konsensusem wspólnotowym w zakresie prowadzenia pomiarów hałasu od wyposażenia technicznego budynku w pomieszczeniach jest norma, która w Polsce ma oznaczenie PN-EN ISO 16032:2006 "Akustyka. Pomiar ciśnienia akustycznego od urządzeń wyposażenia technicznego w budynkach. Metoda dokładna." Zawarta w tytule normy informacja, że chodzi o metodę dokładną, może sugerować, że procedury pomiarowe będą skomplikowane i przez to zniechęcać do stosowania tej normy. Jednak w praktyce procedury metody dokładnej przekładają się na łatwiejszą ocenę poziomu hałasu niż procedury zawarte w normie obowiązkowej do stosowania tj. w PN-B-02156:1987. Przykładowo procedura wykonywania w mieszkaniu pomiaru emisji hałasu od dźwigu osobowego przedstawiona w normie PN-B-02156:1987 nie ma w zasadzie określonej procedury wymuszania dźwięku (warunki pracy podczas pomiaru). Natomiast w normie PN-EN ISO 16032:2006 są określone warunki pracy dźwigu osobowego, co pozwala na powtórzenie pomiarów przez inną jednostkę i daje możliwość porównania wyników badania przeprowadzonego na tym samym obiekcie przy takich samych warunkach pracy przez dwie jednostki kontrolne. Podobnie ma się sytuacja w zakresie oceny hałasu systemów wentylacyjnych, czy klimatyzacyjnych, których praca jest okresowa, a działanie sprężarki najgłośniejszego urządzenia trwa krótko ze względu na optymalizację pracy w celu zaspokojenia zapotrzebowania na chłód. Problemem technicznym przy ocenie hałasu do odbioru wyposażenia technicznego budynków jest głównie czas pracy urządzenia w stosunku do czasu rejestracji poziomu dźwięku. W obowiązkowej do stosowania normie PN-B-02156:1987 ustalenie czasu rejestracji w stosunku do czasu pracy nie jest wprost zdefiniowane. W absurdalnie skrajnej sytuacji ocena hałasu emitowanego podczas cyklu spłukiwania sedesu może wymagać nawet 16 godzin prowadzenia pomiarów poziomu dźwięku w pomieszczeniu. W normie PN-EN ISO 16032:2006 czas pomiarów jest dokładnie powiązany z cyklem pracy, co pozwala na szybką ocenę emisji hałasu w budynku dla urządzeń technicznych.
Stosowanie normy PN-EN ISO 16032:2006 nie stoi w sprzeczności z oceną wartości dopuszczalnych według normy PN-B-02151-02:1987 "Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem w budynkach. Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach". Wartości są wyznaczane nawet w zakresie większym niż potrzebny do oceny dopuszczalnych wartości. Wskazanie na pomiar wartości LCmax jest zgodne z duchem oceny uciążliwości dźwięku odbieranej bardziej subiektywnie, w której to większy udział mają dźwięki nisko częstotliwościowe. Miłym gestem Ministra Infrastruktury, dla upowszechnienia procesu oceny parametrów użytkowych obiektów, byłoby wskazanie również na normę PN-EN ISO 16032:2006 jako zbioru zasad prowadzenia pomiarów poziomu dźwięku od wyposażenia technicznego budynku.
