Uszczelnianie okien
Spoiny powinny uzyskiwać takie same parametry szczelności jak okno - w przeciwnym razie powstają będą działały nieprawidłowo. do wykonywania uszczelnień okien wykorzystuje się m.in. pianki poliuretanowe.
Pianka poliuretanowa (w sprayu) narażona na swobodne działanie czynników atmosferycznych, nie jest odporna na działanie promieni ultrafioletowych. Po krótkim okresie działania czynników atmosferycznych pianka montażowa wchłania znaczne ilości wody i traci dobre własności termoizolacyjne. Zwiększenia szczelności nie powoduje nawet otynkowanie obszaru, ponieważ materiały, z których wykonywane są ramy nowoczesnych okien, pod wpływem zmian temperatur pracują.
| Materiał z którego wykonano profile okienne |
w (mm/m) |
| PVC sztywne (białe) | 1,6 |
| PVC sztywne i PMM (kolorowy tłoczony) | 2,4 |
| Sztywna integralna pianka PU | 1,0 |
| Ocieplany profil aluminowy ciemny | 1,3 |
| Ocieplany profil aluminiowy jasny | 1,2 |
| Sztywne PVC i PMM (współtłoczone) z masywnym tworzywem utwardzającym, wzmocnione włóknem szklonym |
0,8 |
Powoduje to drobne pęknięcia na styku ramy okiennej i tynku. Pęknięcia te są niebezpieczne, ponieważ na skutek ssania kapilarnego woda wnika w połączenia z murem, a tam wysycha bardzo powoli. Aby zapobiec przenikaniu wilgoci do wrażliwej płaszczyzny termoizolacji, okna można uszczelnić materiałami na bazie silikonu i poliuretanu - piankami uszczelniajacymi. Prace należy wykonywać starannie, aby spoina nie ulegała rozwarstwieniu.
Termoizolacja
Ucieczkę ciepła z ogrzewanych pomieszczeń powoduje jego transmisja lub konwekcja. Aby zmniejszyć straty transmisyjne ciepła, współczynnik przenikania powinien osiągać parametry zbliżone do przyległych części budynku. Współczynnik przenikania ciepła wynosi: U= W/(m²K)
Efekt taki można uzyskać przy użyciu pianki poliuretanowej lub włóknistych materiałów izolacyjnych. Istotne jest, aby powierzchnie izolacyjne nie przemokły. W przeciwnym razie właściwości izolacyjne ulegają znacznej redukcji.
W budynkach wystawionych na działanie wiatru dochodzi do powstania różnicy ciśnień pomiędzy powietrzem wewnątrz i na zewnątrz. Powietrze przenika przez nieszczelne spoiny, powstają straty energii cieplnej, użytkownik odczuwa nieprzyjemny przeciąg. Przepuszczalność powietrza jest podawana za pomocą wartości a.
a = m3/h x m x (da Pa)n gdzie a ≤ 0,1.
W przypadku izolacji akustycznej oceniany jest poziom hałasu zewnętrznego oraz przeznaczenia pomieszczeń.
Izolacja akustyczna spoiny łączącej zależy od:
– geometrii spoiny
– rodzaju materiału izolacyjnego
– stopnia kompresji materiału izolacyjnego i wynikającego z niego ciężaru objętościowego
– trwałości połączenia płaszczyzny uszczelnienia z powierzchnią spoiny.
W czasie zimnych pór roku zawartość pary wodnej w pomieszczeniu jest znacznie większa niż w powietrzu na zewnątrz. Powstające w wyniku tego różnice ciśnienia przez cały czas dążą do wyrównania. Ruch ten odbywa się przez ściany zewnętrzne. Opór stawiany parze wodnej przez materiał określa się jako wartość K. Grubość warstwy oraz wartość K dają określoną (najczęściej jako parametr materiału) wartość Sd.
Materiały o wartości Sd poniżej 1,3 m określane są jako dyfuzyjne (paroprzepuszczalne), o wartości Sd od 1,3 - 130 m określane są jako hamujące parę wodną, a o wartości Sd 130 m jako paroszczelne.
Opór stawiany dyfuzji pary wodnej powinien maleć w kierunku od wewnątrz na zewnątrz, żeby wilgoć mogła być odprowadzana w kierunku zewnętrznym. Spoina łącząca znajduje się tuż obok relatywnie szczelnego okna. Z tego powodu należy poświęcić szczególną uwagę obciążeniu spoiny łączącej przez ruch powietrza wyrównujący ciśnienie. Jeżeli na drodze strumienia wilgoci zostanie postawiony, po stronie zewnętrznej zbyt duży opór, spowoduje to gromadzenie się wilgoci w spoinie. A w konsekwencji odwarstwienie izolacji od ściany.
