Hydroizolacja fundamentów. Rozwiązania konstrukcyjne i dobór materiałów

Rozwiązania konstrukcyjne budynku (rodzaj fundamentu, występowanie podpiwniczenia, wysokość kondygnacji piwnicznej itp.) to bardzo istotny element pozwalający na prawidłowe wykonanie hydroizolacji fundamentów. Powłoka uszczelniająca, a zwłaszcza miejsca połączenia izolacji poziomej z pionową, muszą stanowić szczelny, ciągły układ oddzielający całkowicie budynek (bądź jego elementy) od wody.

Spis treści

1. Rozwiązania konstrukcyjne i dobór materiałów do hydroizolacji fundamentów
2. Hydroizolacje części budynków zagłębionych w gruncie
3. Izolacja ław fundamentowych i posadzek
4. Materiały i wykonanie
5. Analiza warunków gruntowo-wodnych i jej wpływ na stosowane rozwiązania

Hydroizolacja nie jest elementem decydującym o bezpieczeństwie, ma natomiast bezpośredni wpływ na komfort użytkowania obiektu oraz zdrowie przebywających w nim osób. Dlatego sposób zaprojektowania i wykonania powłok wodochronnych nie może być przypadkowy.

Sytuację komplikuje brak aktualnych norm, wytycznych i zaleceń podających zasady realizacji zabezpieczeń przeciwwodnych. Normy europejskie definiują wprawdzie pewne wymagania stawiane materiałom hydroizolacyjnym, dzieląc je na klasy, nie mówią jednak nic o możliwości zastosowania konkretnego produktu (a w niektórych przypadkach wręcz wprowadzają w błąd).

Rozwiązanie technologiczno materiałowe wynika zawsze z:

• warunków gruntowo-wodnych, na podstawie których dobierany jest rodzaj systemu (nie materiału) hydroizolacyjnego, z uwzględnieniem rozwiązania konstrukcyjnego fundamentów (płyta fundamentowa, ławy, materiał ścian fundamentowych itp.);
• ewentualnej agresywności wód gruntowych;
• możliwości wykonania detali (uszczelnień dylatacji, przejść rurowych itp.).

Dopiero na tym etapie przeprowadza się analizę materiału hydroizolacyjnego pod kątem parametrów, takich jak przyczepność, elastyczność/zdolność mostkowania rys, odporność na obciążenia mechaniczne.

Bardzo ważną rolę odgrywa starannie przygotowana dokumentacja techniczna. Istotne jest, żeby już na etapie projektowania powstały szczegółowe rysunki detali (połączenia izolacji pionowej z poziomą, wytyczne dla sposobu zabezpieczenia strefy cokołowej, uszczelnienia dylatacji, przejść rurowych – jest to w zasadzie wymóg formalny, jednak często lekceważony) oraz analiza kosztów wykonania powłok wodochronnych.

Rysunki szczegółów powinny zawierać także konkretne rozwiązania technologiczne, definiować rodzaj materiału, a także uwzględniać kluczowe parametry dotyczące trwałości eksploatacyjnej. Modyfikacja detali możliwa jest jedynie ze względu na specyfikę konkretnego wyrobu danego producenta (gruntowanie/brak gruntowania, sposób wklejania taśmy, stosowanie wkładki zbrojącej/fizeliny ochronnej itp.). Nie może jednak w znaczący sposób zmieniać najważniejszych właściwości materiału hydroizolacyjnego czy liczby/grubości warstw.

Z kolei analiza kosztów jest potrzebna, aby na etapie wykonawstwa zapobiec wymianie produktu na tańszy. Poprawna dokumentacja to pierwszy etap sukcesu, drugi to prawidłowa realizacja. Nie wolno dopuszczać, aby wykonawca dokonywał samowolnej modyfikacji technologii wykonywanych prac. Należy również bezwzględnie kontrolować poszczególne etapy robót, a także zwrócić szczególną uwagę na detale, które są najczęstszą przyczyną przecieków.

Rozwiązania konstrukcyjne i dobór materiałów do hydroizolacji fundamentów

Rozwiązania konstrukcyjne budynku (rodzaj fundamentu, występowanie podpiwniczenia, wysokość kondygnacji piwnicznej itp.) to bardzo istotny element pozwalający na prawidłowe wykonanie powłoki uszczelniającej, a zwłaszcza miejsc połączenia izolacji poziomej z pionową. Muszą one stanowić szczelny, ciągły układ oddzielający całkowicie budynek (bądź jego elementy) od wody.

Izolacje przeciwwilgociowe i przeciwwodne

W praktyce można wyróżnić kilka przypadków obciążenia fundamentów wilgocią lub wodą. Obciążenie wilgocią zawartą w gruncie występuje, gdy woda opadowa wsiąka w grunt głęboko poniżej poziomu posadowienia budynku (wykluczone jest oczywiście występowanie wysokiego poziomu wód gruntowych). W takiej sytuacji można wykonać jedynie izolację przeciwwilgociową (typu lekkiego).

Punktem odniesienia dla określenia ww. przypadku jest współczynnik wodoprzepuszczalności gruntu, który nie może być mniejszy niż 10–4 m/s. Zalegający dookoła budynku grunt musi być niespoisty i dobrze przepuszczalny (np. gruby piasek, żwir). Jeżeli w poziomie posadowienia zalegają grunty spoiste (np. glina, margiel czy ił), uniemożliwiające szybkie wsiąkanie wilgoci, ale nadmiar wody opadowej jest odprowadzany przez skutecznie funkcjonujący drenaż, to mamy do czynienia z tzw. obciążeniem niezalegającą wodą opadową, co pozwala na wykonanie izolacji przeciwwilgociowej.

Brak drenażu w takiej sytuacji wymusza realizację izolacji przeciwwodnej (typu ciężkiego), ponieważ mamy do czynienia z hydrostatycznym parciem wody. Analogicznie trzeba traktować długotrwałe lub stałe oddziaływanie wody pod ciśnieniem na fundamenty. Sytuacja ta ma miejsce przy wysokim (powyżej poziomu posadowienia) poziomie wód gruntowych. Ze względu na trudne warunki hydrogeologiczne przy wykonywaniu tego typu uszczelnień materiałom oraz metodzie robót stawiane są bardzo wysokie wymagania. Zarówno izolację przeciwwilgociową, jak i przeciwwodną wykonuje się z określonych rodzajów materiałów hydroizolacyjnych. Ich podział pokazano w tabeli 1.

Hydroizolacje części budynków zagłębionych w gruncie

Izolacja powinna być wykonana od strony naporu wody. Jeśli chodzi o miejsce usytuowania, to hydroizolacje zagłębionych w gruncie elementów budynków i budowli można ogólnie podzielić na:

• poziome (na ławach i ścianach fundamentowych);
• płyty fundamentowej;
• pionowe ścian fundamentowych;
• strefy cokołowej;
• poziome podłóg na gruncie.

Izolacja pozioma zapobiega kapilarnemu podciąganiu wilgoci przez mury. Pierwszą warstwę wykonuje się na wierzchu ław fundamentowych, drugą natomiast pod stropem piwnic. W budynku niepodpiwniczonym może dojść do tego, że poziom podłogi w pomieszczeniach będzie porównywalny z poziomem otaczającego terenu, dlatego dodatkową izolację wykonuje się zwykle na wysokości 30–50 cm nad poziomem przyległego terenu. Izolacja pozioma ław fundamentowych musi być szczelnie połączona z izolacją pionową ścian fundamentowych oraz podłogi w piwnicy.

Izolacja pionowa zabezpiecza zagłębione w gruncie ściany przed naporem wilgoci. Zawsze jest połączona z izolacjami poziomymi i musi sięgać strefy cokołowej. Powinna być chroniona przed uszkodzeniem, np. podczas zasypywania wykopów.Izolacja strefy cokołowej chroni budynek przed oddziaływaniem wody rozbryzgowej. Powinna sięgać 50 cm powyżej poziomu opaski betonowej (w przypadku opaski żwirowej – 30 cm).

Pozioma izolacja podłogi piwnic zapobiega przedostawaniu się wilgoci przez warstwy podłogowe. Musi być wykonana na całej powierzchni i szczelnie łączyć się z izolacją poziomą na ławach fundamentowych. W żadnym wypadku nie może zostać uszkodzona podczas dalszych robót wykończeniowych.

Izolacja płyty dennej, położona na konstrukcyjnym betonie podkładowym (niedozwolona jest realizacja powłok wodochronnych na tzw. chudym betonie), chroni obiekt przed oddziaływaniem wilgoci lub naporem wody. Izolacja musi być odpowiednio zabezpieczona przed uszkodzeniem podczas wykonywania płyty dennej oraz szczelnie połączona z izolacją.

Hydroizolacji fundamentów nie wolno projektować w oderwaniu od ogólnej analizy cieplno-wilgotnościowej budynku (zwłaszcza gdy w strefie przyziemia następuje zmiana rodzaju ścian np. z trójwarstwowych na jednowarstwowe). Przyczyną zawilgoceń w piwnicach i strefie przyziemia może być bowiem kondensacja wilgoci (powierzchniowa i/lub międzywarstwowa), a także mostki termiczne. Zapobieganie powstawaniu i eliminowanie tych zjawisk nie jest możliwe dzięki wykonaniu powłok wodochronnych (choć rodzaj zastosowanego materiału może mieć wpływ na tworzenie oraz intensyfikację tych zjawisk).

Układ hydroizolacji budynku podpiwniczonego, niepodpiwniczonego i częściowo podpiwniczonego posadowionego na ławach przedstawiono na rys. 1–3, a dla posadowionego na płycie na rys. 4. Ich analiza pokazuje newralgiczne miejsca z punktu widzenia zachowania szczelności. Dopiero po zbadaniu warunków gruntowo-wodnych i ocenie ukształtowania terenu otaczającego budynek, a także po uwzględnieniu warunków aplikacji materiału, można podjąć decyzję o wyborze rozwiązania konstrukcyjno-materiałowego.

Doświadczenie pokazuje, że główną przyczyną późniejszych problemów jest niedostateczne rozpoznanie występujących obciążeń wilgocią i związane z tym zastosowanie niewłaściwych rozwiązań konstrukcyjnych i materiałów izolacyjnych.

Przeczytaj również:

• Trudne warunki gruntowo-wodne. Wody gruntowe i wpływ ich poziomu na sposób posadowienia
• Posadowienie budynku na trudnych podłożach. Nośność podłoża gruntowego

Izolacja ław fundamentowych i posadzek

W praktyce spotykane są dwa warianty usytuowania podsadzki względem ławy fundamentowej. Trzecim sposobem jest wykonanie płyty fundamentowej i ten wariant – spotykany niestety najrzadziej – jest rozwiązaniem najlepszym. Przyjęcie jednego z ww. rozwiązań oraz poprawna realizacja detali decyduje o skuteczności całej izolacji.

Posadzki na poziomie ławy fundamentowej

Przy posadowieniu na ławach fundamentowych zazwyczaj ich górny poziom jest taki sam jak poziom płyty podłogi z betonu podkładowego. Rozwiązanie to pozwala na relatywnie łatwe wykonanie połączenia izolacji poziomej ław z izolacją podposadzkową. Jednak przecieki na styku powodują, że wilgoć przedostaje się ponad izolację poziomą ław fundamentowych i wnika w konstrukcję ścian oraz nierzadko warstw wykończeniowych posadzki.

Prawidłową realizację połączenia z materiałów bezspoinowych pokazuje rys. 5. Izolacja ze szlamu mineralnego lub masy typu KMB układana jest na płycie z betonu podkładowego i przy pomocy taśmy uszczelniającej łączona z izolacją poziomą ław fundamentowych. Jednocześnie jest to miejsce najczęstszego występowania przecieków. Wynika to z faktu, że najpierw wykonywane są ściany fundamentowe, a więc i izolacja pozioma ław, której fragment wystający poza krawędź ściany jest w momencie zabezpieczania warstwy podposadzkowej zanieczyszczony, zakurzony, a nierzadko też ubrudzony zaprawą lub nawet naderwany. Brak bardzo starannego oczyszczenia tego fragmentu powoduje niemożność szczelnego zespolenia izolacji podposadzkowej z izolacją ławy fundamentowej.

Posadzka powyżej ławy fundamentowej

Innym często spotykanym przypadkiem jest usytuowanie posadzki powyżej ławy fundamentowej. Co do zasady odpowiada on rozwiązaniu fundamentów budynku niepodpiwniczonego. Z kilku powodów jest to zdecydowanie najgorszy wariant do uszczelnienia. Po pierwsze, wymaga dodatkowego zabezpieczenia pionowego ściany od strony posadzki (warstwa 5 na rys. 2 od strony podłogi na gruncie).

Po drugie, hydroizolacja narażona jest na uszkodzenia podczas realizacji posadzki i trzeba ją wykonać oraz zabezpieczyć, np. płytami ochronnymi przed ułożeniem, a także zagęszczeniem warstw piasku i kruszywa. Podstawowy problem stanowi szczelne połączenie dodatkowej pionowej hydroizolacji wewnętrznej części ściany fundamentowej z izolacją poziomą ławy. Jeżeli mamy do czynienia z papą, połączenie to można wykonać tylko z bitumicznej masy KMB (ewentualnie z masy hybrydowej, jeżeli producent deklaruje taką możliwość). Wystający pas papy należy oczyścić, usunąć kurz, pył i inne substancje mogące pogorszyć przyczepność, a następnie zagruntować systemowym produktem. Dopiero z tak przygotowaną powierzchnią można łączyć dodatkową izolację pionową.

Równie starannie należy wykonać ten styk, gdy poziomą izolacją ławy jest szlam uszczelniający lub masa hybrydowa. Zagęszczając warstwy podłoża pod posadzkę, nie wolno uszkodzić dodatkowej hydroizolacji pionowej, dlatego też bezwzględnie należy ją osłonić folią z tworzywa sztucznego oraz płytami styropianowymi (XPS w przypadku termoizolacji). Folia ta musi sięgać do poziomej warstwy osłonowej, także wykonanej z folii. Beton podkładowy powinien być oddylatowany od ław fundamentowych wkładkami dystansowymi.

Hydroizolację poziomą posadzki realizuje się na betonie podkładowym, a po jej wyschnięciu i ułożeniu warstwy ochronnej należy wykonać jastrych lub płytę użytkową. Styk ławy z płytą z betonu podkładowego uszczelnia się taśmą systemową, wywiniętą w kształt litery U.

Posadowienie na płycie dennej

Opisane powyżej warianty usytuowania posadzki względem ławy pokazują problemy, z jakimi muszą się uporać projektant i wykonawca, aby skutecznie uszczelnić obiekt. Z tego powodu w innym świetle jawi się przypadek z płytą denną (przy obciążeniu wodą jest to jedyne poprawne rozwiązanie). Ideę tego rozwiązania pokazuje rys. 6.

Hydroizolacja całkowicie odgradza nośne elementy budynku od wody gruntowej. Sposób ten wymaga wykonania płyty z podkładowego betonu konstrukcyjnego, na którym zostanie położona powłoka uszczelniająca. Nie może to być wylewka z tzw. chudego betonu, lecz konstrukcyjna płyta o grubości adekwatnej do obciążeń. Na powłoce hydroizolacyjnej układa się warstwę ochronną (np. podwójną folię PE) oraz wykonuje się wylewkę ochronną z betonu lub zaprawy tej samej klasy, co beton płyty konstrukcyjnej. Dopiero takie podłoże umożliwia realizację właściwej płyty dennej.

Nieco prościej wygląda sytuacja przy wykonywaniu płyty dennej z betonu wodoszczelnego. Taka konstrukcja musi spełniać odpowiednie wymogi. Znacznie zwiększona wodoszczelność oraz zmniejszona nasiąkliwość pozwalają zastosować nieco odmienny sposób izolowania konstrukcji. Wykonuje się tu zabezpieczenie pionowe ścian oraz poziome na płycie konstrukcyjnej. Szczegóły rozwiązania pokazuje rys. 7.

Materiały i wykonanie

Z dokładnej analizy rys. 5–7 wynika bardzo istotna rzecz – rodzaj zastosowanego materiału na izolację poziomą ław determinuje wybór materiału na hydroizolację pionową. Pokazuje to dobitnie, jak istotny jest odpowiedni dobór produktów już na etapie projektowania. Kompatybilność zachowana jest przy nakładaniu materiału bitumicznego na bitumiczny i mineralny, wyjątkiem może być masa hybrydowa, o ile producent dopuszcza takie zastosowanie. Izolację pionową z roztworu/emulsji asfaltowej można łączyć z izolacją poziomą tylko za pomocą nakładki z masy KMB lub hybrydowej (rys. 8).

Nie należy stosować połączenia izolacji poziomej z papy/masy KMB z izolacją pionową ze szlamu, ponieważ stanowi to technologiczny problem, będący w większości przypadków przyczyną nieszczelności. Nie ma w pełni skutecznego sposobu połączenia folii ze szlamem czy masą KMB, dlatego do takich sytuacji nie należy dopuszczać.Niezależnie od rodzaju materiału użytego do wykonania izolacji poziomej konieczne jest połączenie go z pionową izolacją ścian fundamentowych. Dlatego też hydroizolację poziomą ławy należy wysunąć poza lico ściany – na odległość min. 10–15 cm, i odpowiednio zabezpieczyć.

Hydroizolacja pionowa wykonywana jest dużo później, a stan izolacji ławy fundamentowej stanowi czynniki decydujący o możliwości późniejszego szczelnego zespolenia warstw. Najczęściej występującymi wadami są tu uszkodzenia mechaniczne, zanieczyszczenia kurzem, brudem lub resztkami zaprawy. Aby temu zapobiec, niezbędne jest zabezpieczenie wystającej warstwy np. folią PE oraz deskami. Jeżeli doszło już do zanieczyszczenia warstwy hydroizolacji, konieczne jest jej ręczne oczyszczenie, a w skrajnym przypadku naprawa tego odcinka.

Cechą charakterystyczną styku ławy ze ścianą fundamentową jest tzw. faseta, czyli wyoblenie, pozwalające na wykonanie prawidłowego połączenia. W tym celu można stosować materiały na bazie cementu – zwykle jest to szybkowiążąca zaprawa, często o właściwościach uszczelniających. Przy hydroizolacjach bitumicznych fasetę można także wykonać z masy bitumicznej, o ile dopuszcza to producent systemu. Fasetka z zaprawy cementowej powinna mieć promień 4–6 cm, a z masy bitumicznej 2 cm. Zamiennie można zastosować taśmę uszczelniającą.

Nieco inaczej wygląda sposób postępowania z hydroizolacją ławy wykonaną z papy. Po ręcznym oczyszczeniu i odkurzeniu wystającego pasa papy należy go zagruntować bitumicznym gruntownikiem oraz jeżeli zaleca to producent, posypać suszonym piaskiem kwarcowym o uziarnieniu 0,2–0,7 mm. Po wyschnięciu preparatu gruntującego powinno się wykonać fasetę z masy KMB lub zastosować taśmę uszczelniającą i zrobić izolację pionową. Izolacja przejść rurowych przy obciążeniu wodą możliwa jest jedynie z zastosowaniem kołnierzy zaciskowych.

Zupełnie innego podejścia wymaga wykonanie izolacji z folii (jeśli konstrukcja na to technicznie pozwala), które mogą być mocowane poprzez:

• klejenie do podłoża;
• luźne ułożenie na izolowanym podłożu;
• ułożenie i dodatkowe punktowe mocowanie;
• ułożenie folii na odpowiednio przygotowanym szalunku/podłożu, tak aby nastąpiło jej zespolenie ze świeżym podłożem.

Najczęściej hydroizolacja wykonana jest przez luźne ułożenie folii na izolowanym podłożu (mocowanie punktowe nie zmienia charakteru pracy powłoki; jest stosowane zwykle wtedy, gdy długość pionowego odcinka hydroizolacji przekracza 3–4 m). Wskutek takiego podejścia jakiekolwiek uszkodzenie mechaniczne izolacji powoduje niekontrolowany i niemożliwy do zlokalizowania przeciek. Jest to niedopuszczalne z punktu widzenia ochrony konstrukcji przed wilgocią i jej trwałości. Dlatego wykonanie skutecznej izolacji wodochronnej z folii zawsze wymaga przygotowania szczegółowego projektu technicznego i specyfikacji przed rozpoczęciem układania membrany (zaprojektowania konstrukcji pod izolację z folii) z uwzględnieniem tzw. podziału na strefy.

Ważne, aby w razie przecieku można było zlokalizować i naprawić miejsce uszkodzenia. Wymaga to jednak wcześniejszego zaplanowania kilku czynności technologicznych. Sam podział na szczelne sekcje realizowany jest zazwyczaj przez zabetonowanie w konstrukcji specjalnych taśm. Ich układ musi być skorelowany z powierzchnią takiej strefy (100–150 m²), kształtem uszczelnianego obiektu/powierzchni, układem ewentualnych dylatacji czy przejść rurowych. Taką analizę należy przeprowadzić niezależnie od rodzaju i funkcji uszczelnianego obiektu czy powierzchni.

Analiza warunków gruntowo-wodnych i jej wpływ na stosowane rozwiązania

Dokumentacja projektowa wykonywana na indywidualne zamówienie musi uwzględniać wszystkie czynniki mające wpływ na przyjęcie konkretnego rozwiązania techniczno-materiałowego. Problem pojawia się w przypadku korzystania z projektów typowych. Tutaj zawsze wymagana jest analiza założeń przyjętych przy projektowaniu i porównanie ich z rzeczywistymi warunkami występującymi na danym terenie.

Typowe projekty bardzo często zakładają wykonanie izolacji przeciwwilgociowej, zaś rzeczywiste warunki gruntowo-wodne wymagają zastosowania izolacji przeciwwodnej. Taka zmiana w wielu sytuacjach może wiązać się z koniecznością modyfikacji układu konstrukcyjnego obiektu.

Większość budynków niezależnie od tego, czy są podpiwniczone, czy nie, posadowiona jest na ławach fundamentowych. Dla obiektów podpiwniczonych jest to dopuszczalne tylko w przypadku obciążenia wilgocią, z kolei przy obciążeniu wodą pod ciśnieniem trzeba zastosować posadowienie na płycie fundamentowej. Tymczasem warunki gruntowo-wodne nawet w miejscach niezbyt odległych od siebie potrafią się znacznie różnić. Można to zaobserwować w okresie jesiennym i wiosennym, gdy mamy do czynienia z dużą ilością wody z opadów atmosferycznych lub topniejącego śniegu. Choćby po dwóch stronach tej samej drogi – z jednej strony występuje zastoisko z roztopów, a z drugiej nie.

W wielu sytuacjach mamy do czynienia ze znajdującymi się w pobliżu zbiornikami wodnymi. Nie można pomijać ich wpływu na poziom wód gruntowych. Wiele obiektów buduje się na terenach, które kiedyś były przeznaczone pod uprawy. Wiązało się z tym zazwyczaj mniej lub bardziej intensywne nawożenie pól, co skutkuje obecnością substancji chemicznych w wodach gruntowych i glebie.

Szczególną uwagę należy także zwrócić na dobór materiałów hydroizolacyjnych przy projektowaniu budynków na terenach zagrożonych zalaniem lub podtopieniami. W zdecydowanej większości przypadków są to izolacje przeciwwilgociowe. Oznacza to, że taka hydroizolacja nie jest odporna na wodę pod ciśnieniem, lecz jedynie na wsiąkającą wodę opadową oraz wilgoć podciąganą kapilarnie.

Izolacje pionowe wykonywane są zazwyczaj w najprostszy sposób – z roztworów lub emulsji asfaltowych, niekiedy lepiku lub papy klejonej lepikiem do podłoża. Z kolei izolacje poziome na ławach wykonuje się z papy, a na podposadzkowe stosuje się zazwyczaj folię lub papę. Tego typu rozwiązania są wrażliwe na obciążenie wodą (a w przypadku zalania mamy do czynienia z oddziaływaniem wody z obu stron budynku – od zewnątrz i od wewnątrz), co powoduje, że często dochodzi do przerwania ciągłości powłok hydroizolacyjnych objawiających się późniejszymi przeciekami i zawilgoceniem. Może to być zauważalne już podczas prac osuszeniowych – brak możliwości osuszenia przegrody lub zawilgocenie pojawiające się zaraz po wyłączeniu osuszacza.

Na uszkodzenia popowodziowe najmniej wrażliwe są nowoczesne materiały hydroizolacyjne: masy polimerowo-bitumiczne (KMB), szlamy (mikrozaprawy) uszczelniające, masy hybrydowe, papy modyfikowane polimerami (SBS, APP) czy samoprzylepne membrany bitumiczne. Znacznie mniej odporne są powłoki z roztworów czy emulsji asfaltowych lub lepiku. W ogóle nieodporna jest papa na osnowie z tektury (niezależnie od tego, czy została ułożona na lepiku czy na sucho), która gnije pod wpływem oddziaływania wilgoci.

Inną kwestią jest podłoże pod hydroizolację – ma ono także wpływ na skuteczność hydroizolacji. Niekiedy uszkodzenia powłok wodochronnych mogą powstać wskutek naporu wody od strony podłoża. Nie są na to wytrzymałe żadne materiały bitumiczne, chyba że wykonano odpowiednią warstwę dociskową. Uszkodzenia powstają często także na połączeniach izolacji podposadzkowej z izolacją na ławach. Dlatego oprócz wyboru systemu hydroizolacyjnego bardzo istotny jest sposób posadowienia budynków.