Wełna mineralna
Ściana trójwarstwowa składa się ze ściany konstrukcyjnej, materiału izolacyjnego, pustki powietrznej oraz zewnętrznej warstwy licowej (okładzina zewnętrzna). Warstwą osłonową jest najczęściej otynkowany od zewnątrz mur ceglany grubości 1/2 cegły lub z cegły klinkierowej spoinowanej. Zaletą izolacji wykonanej z wełny mineralnej w technologii muru warstwowego jest przede wszystkim możliwość dodatkowej izolacji ścian zewnętrznych starych budynków poprzez dołożenie nowej warstwy - izolacji i warstwy osłonowej. Ten rodzaj ocieplenia jest dodatkowo odporny na uszkodzenia warstwy izolacyjnej.
Budowa ściany trójwarstwowej
W spoinach poziomych montuje się kotwy (2) łączące warstwy konstrukcyjne muru nośnego (1) z warstwą muru osłonowego (5). Kotwy (wykonane są z ocynkowanego drutu stalowego średnicy 4 mm z dystansem) powinny być rozmieszczone co drugą spoinę w pionie, czyli co 50 cm i co 75 cm w poziomie. Minimalna długość ich zakotwienia w warstwach murowych wynosi 5 cm. W narożnikach i przy otworach okiennych oraz drzwiowych należy zamocować dodatkowe kotwy.
Po wykonaniu muru nośnego i stwardnieniu zaprawy tak aby usztywniły się kotwy, układa się warstwę ocieplenia. Producenci materiałów izolacyjnych z wełny mineralnej oferują całą gamę płyt (lamelowych lub zwykłych) grubości do 120 mm, mających zastosowanie w tej metodzie ocieplania ścian zewnętrznych.
Ułożenie płyt termoizolacji względem siebie, zarówno w pionie jak i w poziomie, musi być wykonane na styk bez jakichkolwiek szczelin. Izolacja ma przylegać do muru nośnego, a po przeciwległej stronie musi zostać zabezpieczona dystansem kotwy. Dystans powinien przylegać do wełny mineralnej większą średnicą, natomiast mniejszą średnicą do muru osłonowego. Po założeniu dystansu, drut kotwy należy zaginać tak, aby w spoinie poziomej muru długość zakotwienia wynosiła około 4–5 cm.
Trzeba przestrzegać zasady, aby warstwa termoizolacji na całej powierzchni była oddzielona od muru osłonowego pustką powietrzną o szerokości około 2,5 cm. Mur trójwarstwowy może mieć pustkę powietrzną: wentylowaną lub niewentylowaną.
Ściany z wentylowaną pustką powietrzną należy stosować w rejonach nadmorskich i górskich, czyli tam, gdzie występują częste deszcze i mgły utrudniające odparowanie wilgoci z zewnętrznej warstwy ściany. Wentylację szczeliny wykonuje się przez pozostawienie w dolnej i górnej części muru osłonowego otworów (nawiew i wywiew powietrza) o łącznej powierzchni 150 cm2 przypadających na każde 20 m2 ściany. W otworach montuje się puszki wentylacyjne, które zabezpieczają wartwę izolacji przed gryzoniami i większymi owadami.
i
